تاریخ تغییر کرد؛ اولین آمریکایی‌ها کسانی نیستند که همه فکر می‌کنند! | آنها چگونه وارد قاره آمریکا شدند؟

راز بقا: در طول آخرین عصر یخبندان، انسان‌ها به دو قاره وسیع و کاملا ناشناخته وارد شدند: آمریکای شمالی و جنوبی. برای نزدیک به یک قرن، محققان فکر می‌کردند که می‌دانند چگونه این سفر وحشی رخ داده است: اولین کسانی که از پل برینگ لند عبور کردند؛ یعنی بخش عظیمی از خشکی که زمانی که سطح آب دریا پایین بود آسیا را به آمریکای شمالی متصل می‌کرد، مردمان «کلوویس» بودند که این سفر را اندکی قبل از ۱۳۰۰۰ سال پیش انجام دادند. 

به گزارش راز بقا، «لورِن دیویس»، استاد مردم‌شناسی دانشگاه ایالتی اورگان، می‌گوید بر اساس نظریه «کلوویس اول»، هر فرد بومی در قاره آمریکا را می‌توان در همین مهاجرت درون‌سرزمینی ردیابی کرد. اما در دهه‌های اخیر، چندین اکتشاف نشان داده‌اند که انسان‌ها برای اولین بار هزاران سال قبل وارد به اصطلاح دنیای جدید شدند یعنی خیلی قبل‌تر که ابتدائا حتی به آن فکر نمی‌کردیم و احتمالاً این مهاجرت باستانی یک مهاجرت درون‌سرزمینی نبوده است؛ بنابراین اولین آمریکایی‌ها چه کسانی بودند و چگونه و چه زمانی وارد شدند؟

مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که اولین افرادی که وارد قاره آمریکا شده اند از یک گروه اجدادی از سیبری‌های شمالی باستان و آسیای شرقی هستند که حدود ۲۰۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال پیش با هم ترکیب شده اند. «دیوید ملتزر»، باستان شناس و استاد پیشاتاریخ گروه انسان شناسی دانشگاه متدیست جنوبی دالاس و نویسنده کتاب «نخستین مردمان دنیای جدید»، گفت: آن‌ها حدود ۱۵۵۰۰ سال پیش از پل برینگ لند گذشتند. 

اما برخی سایت‌های باستان‌شناسی اشاره می‌کنند که مردم ممکن است خیلی زودتر از آن به قاره آمریکا رسیده باشند.

به عنوان مثال، ردپای فسیل شده یک انسان انسان در پارک ملی «وایت سندز» در نیومکزیکو وجود دارد که ممکن است مربوط به ۲۱۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال پیش باشد. این بدان معناست که انسان‌ها در طول آخرین بیشینه یخچالی (LGM) به آمریکای شمالی رسیدند، که بین ۲۶۵۰۰ تا ۱۹۰۰۰ سال پیش رخ داد، زمانی که صفحات یخی بیشتر مناطق فعلی آلاسکا، کانادا و شمال ایالات متحده را پوشانده بودند.

سایر داده‌های مبهم‌تر نشان می‌دهند که اولین انسان‌ها ۲۵۰۰۰ یا حتی ۳۱۵۰۰ سال پیش وارد نیمکره غربی شدند. اگر بتوان این تاریخ‌ها را تایید کرد، تصویر بسیار پیچیده تری از چگونگی و زمان رسیدن انسان به قاره آمریکا ترسیم خواهد شد.

شواهد باستان شناسی اولین آمریکایی‌ها

به گزارش راز بقا، با این حال، تقریباً همه دانشمندان موافق هستند که این سفر باورنکردنی با ظهور «برینگیا» امکان پذیر شد - یک خشکی با وسعت ۱۱۰۰ مایل (۱۸۰۰ کیلومتر) که اکنون غرق شده و آلاسکای فعلی و خاور دور روسیه را به هم متصل می‌کند. در طول آخرین عصر یخبندان، بسیاری از آب‌های زمین منجمد شده به صورت صفحات یخی درآمدند و باعث پایین آمدن سطح اقیانوس‌ها شد. برینگیا زمانی ظاهر شد که آب‌های اقیانوس آرام شمالی تقریباً ۱۶۴ فوت (۵۰ متر) کمتر از سطح امروزی شدند. ملتزر و «اسکه ویلرسلف»، ژنتیک شناس دانشگاه کمبریج، در سال ۲۰۲۱ در مجله نیچر نوشتند که این منطقه بین ۳۰۰۰۰ تا ۱۲۰۰۰ سال پیش با پای پیاده قابل عبور بود.

از آنجا، تصویر باستان شناسی مبهم‌تر می‌شود. نسخه قدیمی‌تر این داستان در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ شکل گرفت، زمانی که باستان‌شناسان غربی سرنیزه‌ای سنگی با لبه‌های تیز برگ‌مانند را در نزدیکی کلوویس، نیومکزیکو کشف کردند. بر اساس تجزیه و تحلیل سال ۲۰۲۰ از استخوان، زغال سنگ و بقایای گیاهی یافت شده در مکان‌های های کلوویس افرادی که آن‌ها را ساخته اند، که اکنون مردم کلوویس نامیده می‌شوند، بین ۱۳۰۰۰ تا ۱۲۷۰۰ سال پیش در آمریکای شمالی زندگی می‌کردند. 

دیویس، که حفاری‌های مکان باستانی آمریکای شمالی در کوپرز فری، آیداهو را رهبری کرده می‌گوید: «در آن زمان تصور می‌شد که کلوویس در سراسر برینگیا حرکت کرده و سپس از طریق یک راهروی بدون یخ یا «شکافی بین صفحات یخی قاره‌ای» در جایی که اکنون بخشی از آلاسکا و کاناداست مسیر خود را ادامه داده‌اند». 

هنگامی که آن‌ها خارج شدند، به سرعت در سراسر قاره آمریکا پخش شدند و ابزار سنگی مشخصی به نام «سرنیزه کلوویس» را حمل می‌کردند، که احتمالاً برای شکار حیوانات بزرگ مانند ماموت‌ها و گاومیش کوهان دار و همچنین شکار‌های کوچکتر استفاده می‌شد. برای چندین دهه، چالش برانگیز بود که بگوییم اولین آمریکایی‌ها زودتر از ۱۳۰۰۰ سال پیش وارد شدند.

با این حال، به تدریج، اکتشافات جدید شروع به تغییر زمان اولین ورود آمریکایی‌ها کرد. در سال ۱۹۷۶، محققان در مورد مکان Monte Verde II در جنوب شیلی تحقیق کردند و بررسی رادیوکربن نشان داد اولین آمریکایی‌ها حدود ۱۴۵۵۰ سال قبل وارد شدند. ده‌ها سال طول کشید تا باستان شناسان قدمت «مونت ورد» را بپذیرند، اما به زودی، مکان‌های دیگر نیز تاریخ ورود انسان‌ها به قاره آمریکا را به عقب انداختند.

«غار‌های پیزلی» در اورگان حاوی کوپرولیت‌های انسانی یا مدفوع فسیل شده است که قدمت آن‌ها به حدود ۱۴۵۰۰ سال پیش می‌رسد. Page-Ladson، یک مکان پیشاکلوویس در فلوریدا با ابزار سنگی و استخوان‌های ماستودون، مربوط به ۱۴۵۵۰ سال پیش و Cooper's Ferry سایتی که شامل ابزار سنگی، استخوان حیوانات و زغال چوب است مربوط به حدود ۱۶۰۰۰ سال پیش است. سپس، در سال ۲۰۲۱، دانشمندان آثار بسیار باستانی تری از شغل انسان را اعلام کردند: ردپا‌های فسیل شده در وایت سندز، نیومکزیکو که قدمت آن بین ۲۱۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال پیش است.

ده‌ها سایت دیگر وجود دارد، اگرچه برخی از سایت‌های قدیمی بحث برانگیز هستند. به عنوان مثال، برخی از باستان شناسان می‌گویند سنگ‌های ۳۱۵۰۰ ساله در یک غار دورافتاده در مکزیک، ابزار‌های سنگی ساخته شده توسط انسان هستند، اما استدلالی دیگر وجود دارد مبنی بر اینکه این سنگ‌ها شکل طبیعی خود را دارند. دیویس می‌گوید: مکان دیگری در برزیل، استخوان‌های تنبل غول‌پیکری را در خود جای داده است که ممکن است حداقل ۲۵۰۰۰ سال پیش توسط انسان اصلاح شده باشد، اما یک سوراخ باریک در استخوان‌ها می‌توانست به طور طبیعی رخ داده باشد. بر اساس مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۲ در مجله The Holocene منتشر شد، ابزار سنگی ۵۰۰۰۰ ساله موجود در Pedra Furada برزیل ممکن است توسط میمون‌های کاپوچین ساخته شده باشد. 

سایت‌هایی مانند White Sands و Cooper's Ferry دلالت‌های بزرگی برای چگونگی ورود اولین افراد به قاره آمریکا دارند. تصور می‌شد که راهروی بدون یخ طریق آمریکای شمالی تا حدود ۱۳۸۰۰ سال پیش به طور کامل باز نشده بود؛ بنابراین اگر انسان‌ها مدت‌ها قبل از آن در قاره آمریکا بودند، احتمالاً در امتداد سواحل اقیانوس آرام به آنجا سفر می‌کردند. آن سفر ساحلی می‌توانست با پای پیاده، با کشتی یا هر دو انجام شود. اما هیچ فسیل یا شواهد باستان شناسی از این سفر کشف نشده است.

دیویس گفت: «ما هرگز یک قایق پیدا نکرده‌ایم؛ ما هرگز یک مکان غوطه‌ور در یک خط ساحلی ۱۶۰۰۰ ساله در بریتیش کلمبیا پیدا نکرده‌ایم». با این حال، مسیر ساحلی دور از ذهن نیست. وی دوباره گفت: «شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد مردم توانایی عبور از اقیانوس‌های بزرگ را داشتند. به عنوان مثال، مردم حدود ۵۰۰۰۰ سال پیش از قایق برای رسیدن به استرالیا استفاده می‌کردند».

با وجود این عدم قطعیت ها، محققان برخی از جسورانه‌ترین نظریه‌ها را رد کرده اند. به عنوان مثال، اولین آمریکایی‌ها ساکنان جزایر اقیانوس آرام نبودند که در اقیانوس آزاد قایق سواری می‌کردند، زیرا مردم تا حدود ۳۰۰۰ سال پیش به پلی‌نزی مهاجرت نکرده بودند و شواهد ژنتیکی نشان می‌دهد که اولین آمریکایی‌ها با پولینزیایی‌ها نسبت بسیار دوری دارند. به همین ترتیب، مطالعات ژنتیکی «فرضیه سولوتره» را نیز رد می‌کنند. این فرضیه طبق بررسی‌ای که در سال ۲۰۲۱ در مجله نیچر منتشر شد می‌گوید اروپاییان پارینه سنگی در حدود ۲۰۰۰۰ سال پیش از اقیانوس اطلس عبور کرده اند. 

شواهد ژنتیکی

متخصصین ژنتیکی که اولین آمریکایی‌ها را مطالعه می‌کنند، تصویری منسجم‌تر از باستان‌شناسان ترسیم می‌کنند، عمدتاً به این دلیل که از همان بقایای انسانی و مجموعه داده‌های ژنتیکی استفاده می‌کنند. «جنیفر راف»، دانشیار انسان شناسی دانشگاه کانزاس و نویسنده کتاب «منشاء: تاریخ ژنتیکی قاره آمریکا»، می‌گوید: تجزیه و تحلیل‌های ژنتیکی نشان داده است که سیبری‌های شمالی باستان و گروهی از آسیای شرقی در حدود ۲۰۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال پیش با یکدیگر ترکیب شده اند. اندکی پس از آن، جمعیت به دو گروه از نظر ژنتیکی متمایز تقسیم شد: یکی که در سیبری ماند و دیگری، که پایه و اساس شاخه آمریکایی را تشکیل می‌دهد حدود ۲۰۰۰۰ تا ۲۱۰۰۰ سال پیش ظهور کرد. داده‌های ژنتیکی نشان می‌دهد که نوادگان این شاخه آمریکایی از پل برینگ لند گذشتند و اولین آمریکایی‌ها شدند.

«راف» گفت، شاخه اصلی آمریکایی سپس به سه گروه تقسیم شد: جمعیت نمونه برداری نشده A (UPopA) یک روح «ژنتیکی» اسرارآمیز که «فقط به طور غیرمستقیم از ژنوم» Mixe، یعنی همان مکزیک کنونی شناسایی شده است. «برینگی‌های باستان» که هیچ نسل زنده‌ای ندارند و آمریکایی‌های بومی قدیمی (ANA) که نوادگان آن‌ها امروز زندگی می‌کنند. 

ملتزر و ویلرسلف در این بررسی نوشتند که هر سه این گروه در نهایت به آمریکای شمالی راه یافتند، اما ژنتیک متفاوت آن‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها جداگانه در این مسیر رفتند. برینگی‌های باستان وارد آلاسکا شدند، اما هرگز به جنوب یخ‌های قاره‌ای نرسیدند. آخرین برینگی باستان شناخته شده، معروف به «تریل کریک» حدود ۹۰۰۰ سال پیش در آلاسکا درگذشت. 

راف می‌گوید که در همین حال، دودمان آمریکایی‌های بومی قدیمی دستخوش چندین انشعاب شد که نشان می‌دهد این افراد در مناطق مختلف آمریکای شمالی ساکن شده‌اند، زیرا جریان ژنی بین آن‌ها محدود است. شکاف اول بین ۲۱۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰ سال پیش و سپس شکاف دوم در حدود ۱۵۷۰۰ سال پیش اتفاق افتاد. در طی شکاف دوم، آمریکایی‌های شمالی بومی که نوادگان زنده آن‌ها شامل گویشوران گروه‌های زبانی آلگونکوئیان، سالیشان، سیمشیان و نا-دنه است از آمریکایی‌های جنوبی بومی (SNA) که به سمت جنوب پراکنده شدند و نوادگان آن‌ها شامل کلوویس، هستند، جدا شدند. دانشیار دانشگاه کانزاس گفت، «هر بومی زنده و مرده شناخته شده جنوب کانادا متعلق به SNA است». 

بعد چی؟

به گزارش راز بقا، در حالت ایده‌آل، باستان‌شناسان مایلند مکان‌های بیشتری را از همه این شاخه‌ها پیدا کنند، به‌ویژه هر بقایایی که بتواند ژنتیک مردم وایت سندز بین ۲۳ تا ۲۱ هزار سال پیش را توضیح دهد. جنیفر راف می‌گوید: «در حال حاضر من واقعا مشتاق یافتن شواهدی هستم که حضور مردم در وایت سندز در طول آخرین عصر یخبندان را با نشانه‌های ژنتیکی مهاجرت که به نظر می‌رسد بعداً رخ داده است، آشتی دهد. همچنین، سایت‌هایی از برینگیای شرقی که می‌توانند به ما در درک بهتر حرکت مردم در آن منطقه کمک کنند.»، اما این یک کار چالش برانگیز است.

«ادوارد جولی»، دانشیار انسان‌شناسی دانشگاه آریزونا و قوم شناس موزه ایالتی آریزونا گفت: «زمانی که باستان شناسان مکان‌های استثنایی حفاظت شده را کشف می‌کنند، متوجه می‌شوند که بیش از ۹۰ درصد از آنچه مردم ساخته و استفاده کرده‌اند فاسد شدنی هستند. این‌ها شامل الیاف گیاهی، پرها، پوست حیوانات و مانند آن است». 

جولی در ادامه می‌گوید: «چنین مصنوعات و بقایای ارگانیک معمولاً فقط در شرایط نادر به خوبی حفظ می‌شوند: مکان‌های بسیار مرطوب، خشک یا سرد، مانند غارها، پناهگاه‌های صخره‌ای یا مکان‌های غرق در آب». 

«متیو بنت»، استاد علوم محیطی و جغرافیایی در دانشگاه بورنموث بریتانیا و یکی از رهبران کاوش‌های ردپایی در وایت سندز، گفت: «حتی اگر سایر مکان‌های غنی از مواد آلی به خوبی حفظ شده در انتظار کشف باشند، بسیاری از دانشمندان به دنبال آن‌ها نیستند، در عوض، آن‌ها در طرز فکر کلوویس گیر کرده‌اند و به دنبال ابزار‌های سنگی ساخته شده توسط مردم باستان هستند».

اما شواهدی از این افراد گمشده را می‌توان در بقایای حیواناتی که آن‌ها قصابی کردند، زغال چوبی که سوزاندند، ابزار‌هایی که ساختند و عزیزانی که دفن کردند یافت. بنت و همکارانش بر روی ردپا‌های فسیل شده‌ای که این افراد باستانی از خود به جا گذاشته اند متمرکز شده اند و تا زمانی که باستان شناسان بیشتری بر روی چنین شواهدی تمرکز نکنند، این حوزه پیشرفت نخواهد کرد. بنت می‌گوید: «شواهد دیگری غیر از ابزار سنگی وجود دارد».